آموزش و تجربه : مدرسه دیجیتال پویان

در زندگی فرسایشی دنیای مدرن، بیشتر آدما واسه کم شدن اندازه خستگی و سرحال نگه داشتن خود دست به دامن نوشیدنیای انرژی زا می شن.

اما شاید باحال باشه بدونین که این نوشابه ها، گذشته یکصد ساله دارن و حدود یه قرن پیش هم مردم واسه درمان ضعف و سستیای خود از نمونه های اولیه این نوشیدنیا استفاده می کردن.

در اون زمان واسه ایجاد انرژی از یه ماده انرژی زای واقعی استفاده می شده که با شنیدن اون تعجب می کنین؛ ماده اصلی این نوشیدنیا، «رادیوم» بوده.

رادیوم رو تقریبا همه از دوران تحصیل خود به یاد داریم که یه ماده‌ی رادیواکتیو در گروه فلزات قلیاییه و رنگ سفید و نورانی داره.
این ماده، انرژی تابشی خود رو در نتیجه ویرانی هسته ای منتشر می کنه.

از اونجا که مصرف رادیوم در دهه ۱۹۹۰ میلادی موجب می شد تا مردم انرژی زیادی گرفته و بر سستیای بدنشون فائق بیان، پس خیلی براشون مهم نبود که به مضرات مصرف رادیواکتیو در طول زمان توجهی کنن و بدون هرگونه نگرانی، خود رو در برابر خطرات احتمالی حاصل از مصرف این ماده شیمیایی قرار می دادن.

رادیومِ انرژی زا؟

یکی از نوشیدنیای انرژی زا در گذشته RadiThor نام داشت که ترکیب بسیار ساده ای از رادیوم و آب بود. این نوشیدنی در دهه ۱۹۲۰ میلادی در شیشه های کوچیکی با قیمت حدود ۱ دلار (برابر ۱۵ دلار الان) فروخته می شد.

کارخانه تولید کننده ادعا می کرد که این نوشیدنی نه فقط موجب افزایش انرژی می شه، بلکه در پیشگیری از دچار شدن به بیماریای جورواجور مثل ضعف و ناتوانی جنسی هم موثره.

یکی از مشتریایی همیشگی و پر و پا قرص نوشیدنی RadiThor، صنعت گر، ورزشکار و یکی از ثروتمندان وقت آمریکا به نام «ایبن بایرز» از پیتزبورگ بود. اون اولین بار این نوشیدنی رو واسه درمان بازوی شکسته خود مصرف کرد و پس از اون به این نوشیدنی معتاد شد.
باحال این بود که این محصول هیچ نوع ماده مخدر یا اعتیارآوری در خود نداشت و بخاطر این، شاید اعتیاد بایرز، ذهنی و روانی بوده.

با استناد به گزارشات موجود از اون زمان، ایبن به مدت ۳ سال، روزانه دو تا سه بطری از این نوشیدنی رو می خورده. در آخر هم همین اعتیاد ایشون رو از پای درآورد. موندگاری در مصرف رادیوم به مدت طولانی موجب شده بود تا رادیواکتیو به بافتای استخوانی ایشون نفوذ کرده و موجب از هم پاشیده شدن اونا شه.
این موضوع، موجب فرسایش و سائیدگی زیاد اسکلت بدنش شد.
طوریکه استخون فک خود رو به طور کامل از دست داده و به دیگر بیماریای استخوانی گرفتار شد.
در آخر هم  در ۳۱ مارس ۱۹۳۲ میلادی به بدترین شکل ممکن جون خود رو از دست داد.

شاید بد نباشه اشاره کنیم که در سال ۱۹۱۴ میلادی، یه پروفسور علم طب به نام ارنست زوبلین که در دانشگاه مریلند، دروس پزشکی تدریس می کرد، تو یه گزارش ۷۰۰ صفحه ای ثابت کرده بوده که شایع ترین مشکلات جانبی مصرف رادیوم شامل مردگی بافتا و ایجاد زخمه.

اما این هشدارهای پزشکی خیلی مورد توجه قرار نگرفت و RadiThor بازم نوشیدنیای رادیوم خود رو تا اواخر دهه ۱۹۲۰ میلادی می فروخت.

پس از مرگ Byers، جسد ایشون تو یه لایه ورقه سربی قرار داده شد تا رادیواکتیوها از استخوانا به باقی بدنش وارد نشن. حدود ۳۳ سال پس از فوت اون، در سال ۱۹۶۵، محققان دانشگاه MIT، جسد بایرز رو مورد آزمایش قرار دادن تا اندازه رادیوم موجود در استخون هاش رو اندازه گیری کنن.

رادیوما، نیمه عمر ۱۶۰۰ ساله داشتن، پس استخوانای بایرز هم شاید باید همون اندازه رادیوم در خود می داشتن. پیرو تحقیقات مشخص شد که بدن بایرز حدود یکصد هزار بکرل (ملاک امتحان پوچی مواد رادیواکتیو طبق تعداد اتمای متلاشی شده در هر ثانیه) رادیواکتیو در خود داره.

این تحقیقات رابطه مستقیم رادیوم و اثرات داغون کننده اون روی استخوانای بدن رو اثبات می کنه.

حالا خوبیش اینه باید ذکر کنیم که نوشیدنیای انرژی زای الان، رادیوم یا هر نوع ماده رادیواکتیو دیگری در خود ندارن. شاید یکی از دلایل اصلی اونم گرون بودن این عنصر شیمیایی باشه. واسه تولید اینجور محصولی، بودجه زیادی نیازه و مطمئنا، کالای تولیدی هم قیمت زیادی داشته و هر کسی توان خرید اونو نداره. در اون زمان هم ثروتمندانی مثل بایرز فقط استطاعت خریدن و نوشیدن محلولای انرژی زای رادیوم تحت برند RadiThor رو داشتن.

البته بد نیس بدونین که این کارخانه در سال ۱۹۳۲ میلادی به دستور مقامای دولتی تعطیل شد.

در آخر دوباره یادآوری کنیم که نوشابه های انرژی زایی که الان عرضه می شن، از قدرت انرژی بخشیِ ماده ای به نام کافئین بهره می گیرن. کافئین در خوراکیایی مثل قهوه، شکلات، چای و نوشابه ها وجود داشته و خطرات کلی ای هم واسه بدن آدم نداره.